Zanzibar

Het laatste weekje zit er al op. Heel gezellig, want het voelde alweer een beetje thuis doordat Rachel ook naar Zanzibar was gekomen.

Vooral veel van de zon genoten en niet zoveel op pad geweest. We zaten in een mooi resort waar we ons goed konden vermaken. 2 dagen zijn we weg geweest. Eén dag naar ‘het mooiste’ strand van Zanzibar, wat inderdaad heel mooi was (tussen de regenbuien door). Maar als de zon schijnt is het net zo mooi als de plaatjes op internet. Een andere dag zijn we naar Stone Town geweest waar we door de eindeloze steegjes de stad hebben gezien. Vanaf daar zijn we naar Nakupenda geweest, een eiland een stukje van de kust af. Super mooi! In het echt nog beter dan op de foto’s.

We zijn wel allebei een dagje ziek geweest.. waarschijnlijk een Nederlands griepje die me net op de laatste dagen nog te pakken heeft gekregen. Rachel was eerst aan de beurt en een paar dagen later lag ik een dagje op bed. Maar zeker genoten hier!

En nu lekker terug naar Oldebroek!

Laatste werkweek

Mijn laatste werkweek in het ziekenhuis zit er al op. Maandag en dinsdag ben ik naar een ander ziekenhuis gegaan: NSK. Dit is een privé ziekenhuis en heeft de boel ook wat beter voor mekaar. Het lab zag er op het eerste gezicht super modern uit, maar later bleek dat een deel van de apparaten niet of maar deels gebruikt worden of in storing zijn. Maar wat een groot verschil met Kaloleni, waar ik hiervoor was geweest. In het NSK heb ik vooral meegekeken en hier en daar zelf wat kunnen doen. Leuk om nog wat anders te zien en fijn dat er ook ziekenhuizen zijn die wel met de tijd mee kunnen komen. Het personeel is ook goed opgeleid, beter dan ik had verwacht. En hier deden ze wel aan inwerken, dus voor mijn idee heb ik hier in 2 dagen evenveel gezien als in 2 weken bij het andere ziekenhuis. Het meisje die mij veel meenam was ook nieuwsgierig naar Nederland. Ze wilde weten of er ook wilde dieren zijn in Nederland, maar ik zei dat we vooral veel koeien hebben. Ze dacht dat we daarmee knuffelden.. Tussendoor hebben ze op het lab ook weleens niks te doen en zitten ze filmpjes te kijken of spelletjes te doen op hun telefoon. Kun je je in Nederland niet voorstellen.

Woensdag ging ik voor de laatste keer naar het Kaloleni ziekenhuis. Wat een verrassing dat daar ineens een Nederlands meisje was die voor een dagje kwam meekijken. Zij zit in een gastgezin en had al voor een paar weken geen Nederlander gezien, dus ook leuk voor haar. Toen kon ik eindelijk de rondleiding krijgen waar ik al 2 weken op zat te wachten. Zij had deze wel gekregen, dus nu kon ze mij mooi meenemen. We zijn overal geweest en je kunt zo binnenstappen met een witte jas aan. Ook als er gesprekken of kleine ingrepen zijn bij patiënten, helemaal prima. Dus een echo kunnen meekijken en langs de vrouwenafdeling waar vrouwen bezig zijn te bevallen. Wat een ellende als je daar zou liggen. Ook hoor je tussendoor gegil van kinderen die een vaccinatie krijgen of bloed moeten prikken.

Ze vonden het jammer dat ik weer wegging en wilden nog foto’s maken. En de stroopwafels die ik had meegenomen bevielen goed. Nu gauw wat spullen inpakken, want morgen weer vroeg op; 3 dagen safari in het vooruitzicht!

Kwa heri, Nienke

Tweede week Arusha

Mambo!

De eerste volle werkweek zit erop. Maandag en dinsdag liep ik er wat tegenaan dat ik soms niet veel kon doen terwijl er genoeg werk is. Het woord ‘inwerken’ kennen ze niet. Veel moet je zelf vragen of afkijken bij een ander. Het kan ook komen doordat ze op het lab geen vrijwilligers gewend zijn. De meeste vrijwilligers komen namelijk als verpleegkundige of om les te geven op basisscholen. Het begin van de week was daarom ook wat eentonig met simpele dingen die ik de eerste week ook gedaan had, maar ik kon me tenminste nuttig maken. Later in de week merkte ok wel dat ze mij beter begonnen te kennen en tussendoor ook de tijd namen om dingen uit te leggen. Er kwam dus elke dag gelukkig een (klein) nieuw klusje bij.

Tussen de middag eet ik meestal mijn eigen eten voor het ziekenhuis langs de weg. Ze vinden het heel raar dat wij als Nederlanders vooral brood hebben als lunch. Op straat wordt ik veel aangesproken en mensen vragen ook snel om je nummer. Dat moet ik natuurlijk niet hebben. En er wordt ook vaak gevraagd of ik al getrouwd ben, wat hier blijkbaar echt een ding is.

1 keer per week krijgen we Swahili les bij het huis. Vooral voor simpele woordjes en zinnen om mensen te begroeten. Dat kunnen we dan de rest van de week gebruiken. Je merkt ook dat mensen het waarderen als je wat woorden Swahili kan.

Wel gek dat zo’n compleet andere stad al zo snel ‘gewoon’ lijkt als je er dagelijks doorheen komt. Ook de weg naar het ziekenhuis zit er al snel in, dus geen zorgen pa en ma; ik ben nog niet verdwaald hier in m’n eentje ?. Ook als de stroom uitvalt kijken we er niet eens meer van op, alleen is het wel elke keer weer vervelend en vaak net op het verkeerde moment.

Donderdagavond gingen we met de hele groep uit. Er is hier in de stad ook een plek waar vooral blanken naartoe gaan. De rest was hier ook al eerder geweest. Met 2 volle tuktuks die kant op, wat net een schuur leek als je aankwam. Ook de bar leek net een werkbank met wat flessen drank erop. Ze hadden wel hun best gedaan om het een beetje te versieren. En het was ook goed gezellig en leuk om een keer mee te maken.

Voor 10 jaar hadden we thuis een sponsorkindje, Happyness, waar we inmiddels een paar jaar niks meer van gehoord hebben. Nu was ik erachter gekomen dat ze precies in de wijk naast het huis woonde. Ik zou haar dus zo tegen het lijf kunnen lopen als ze hier nog steeds woont. Ik heb Sia gevraagd of zij haar zou kunnen vinden. Ik had niet een precies adres, maar wel een foto en de naam van haar basisschool waar Sia toen ook naartoe is gegaan om naar haar te vragen. Helaas woont ze niet meer in Arusha, maar is ze een paar jaar geleden verhuisd naar Moshi (2 uur hier vandaan). Wel heel jammer, want ik was anders heel dichtbij. Maar ook bijzonder om nu te lopen in de omgeving waar ze is opgegroeid toen ze ons brieven stuurde.

Nog maar 1 week te gaan hier in Arusha. De tijd gaat heel snel!

Eerste weekend

Een leuk en druk weekend achter de rug! Zaterdag ging ik samen met 4 andere meiden de hele dag op pad. Om 7 uur ‘s morgens werden we opgehaald voor een 3 uur durende autorit over slechte wegen naar de bergen toe. Onvoorstelbaar dat er op zulke afgelegen plekken nog mensen kunnen wonen. De families hier zijn dan ook heel zelfvoorzienend. Met een lokale gids zijn we begonnen met een wandeling (zeg maar klimtocht) naar de Materuni waterval. Dit ging over smalle paadjes met kuilen en stenen, wat soms heel steil was. Dit was ook een deel van de Kilimanjaro. Morgen spierpijn dus.. Maar de waterval op het eind was het zeker waard! We kwamen ook als eersten daar aan, maar het werd al snel wat drukker met andere toeristen. De gids wou overal foto’s van ons maken, dus we waren wel eventjes bezig daar.

Op de terugweg werd het ook warmer. Gelukkig hadden we halverwege een stop waar we een ‘coffeetour’ hadden. Daar heeft de stam die daar woont ons laten zien hoe ze koffie maken. Alles van bonen plukken tot stampen, roosteren en malen hebben ze laten zien en ons mee laten doen. En we hebben natuurlijk even de koffie geproefd: verser kan niet. De kleine kinderen liepen telkens achter ons aan om met ons op de foto te gaan. Mijn telefoon was al bijna uit mijn handen gepakt door een klein jongetje. Ze maken hier ook veel van banaan: soep, bier, wijn, wodka en ze gebruiken het ook als een soort aardappel om te eten.

Na de lunch reden we weer een eind over afgelegen zandwegen naar de Chumka Hotsprings waar we een poosje konden zwemmen. Hier was heel mooi blauw water tussen de bomen, alsof je bij een waterpark bent. Heel raar dat er zo’n tropisch stukje is in een grote droge zandomgeving. De mensen die hier wonen kunnen niet zwemmen, dus iedereen dobbert rond in banden. Hier hebben we lekker in de zon gelegen, dus echt even een vakantiegevoel. Ook kwam iedereen op ons af, want we waren weer de enigen zonder kleurtje.

Terug bij het huis was er geen stroom & geen water. Dat laatste was vooral wel lastig, want dat betekent niet douchen en geen wc. Met een klein laagje drinkwater met zeep en een washandje probeerden we ons nog een beetje schoon te krijgen. Niks te klagen in Nederland dus..

Op zondag ging ik met wat meiden mee naar de kerk waar Sia ook naartoe gaat. Erg leuk om een keer mee te maken. Heel uitbundig met zingen en dansen waarbij kinderen ook gewoon in de kerk zitten en meedoen. Hiernaar kijken was wel het enige wat we konden doen, want het was 3 uur lang in het Swahili, dus ik heb er niet zoveel van meegekregen. Maar zeker een leuke ervaring.

En ‘s avonds hollandse pot: pannenkoek :)

Kaloleni hospital

Dinsdag zou mijn eerste werkdag zijn in het St Elizabeth ziekenhuis. De supervisor van alle ziekenhuis studenten/vrijwilligers kwam ‘s morgens langs voor een introductie waar ik te horen kreeg dat ik naar een ander ziekenhuis zou gaan: Kaloleni hospital. Dit is een groter regionaal ziekenhuis met dus ook een wat groter lab. De supervisor nam me mee naar het ziekenhuis in de daladala (8 persoonsbusje waar ook 15 mensen in passen als het moet) wat hier het openbaar vervoer is.

Het Kaloleni ziekenhuis ziet er best prima uit, al weet ik niet hoe de andere ziekenhuizen hier eruit zien. Er is zelfs een binnentuintje. Hier moest ik een poosje wachten op de hoofddokter die achteraf geen tijd bleek te hebben. Ondertussen keken allemaal gezichten mijn kant op, want ik was duidelijk de enige blanke. Kleine kinderen willen je zelfs even aanraken of vragen om geld wat hun blijkbaar geleerd is te doen.

Woensdag, de volgende dag kon ik pas echt starten. Niet iedereen kan evengoed Engels, maar ze willen allemaal graag helpen. Het lab loopt wel een heel eindje achter vergeleken de Nederlandse ziekenhuizen (kun je wel zien op de foto’s), maar de basis testen kunnen ze wel zelf doen. Voor vandaag was het vooral meekijken met de Swahili sprekende mensen. Kleine dingetjes zoals uitslagen noteren en doorgeven of een bloedbuis in een machine zetten kon ik tenminste wel doen. Morgen kan ik hopelijk wat meer doen.

In het huis valt ook regelmatig de stroom uit, wat soms een halve dag kan duren. Dat kan wel lastig zijn als het rond 7 uur al helemaal donker is.

Kwa heri!

Arusha city tour

Zondagavond ben ik aangekomen in het vrijwilligershuis. Het is er heel gezellig met 10 Nederlandse meiden en een Australische jongen. Ik heb (tot nu toe) zelfs een kamer voor mij alleen, waar ik niet op gerekend had. En zelfs de douche heeft soms warm water!

Vandaag heeft Sia, de ‘moeder’ van alle vrijwilligers mij en een ander meisje meegenomen op tour door de stad Arusha. Dit was wel even wat anders dan het rustige Oldebroek.

We begonnen bij het Cultural Heritage Museum waar allemaal beeldjes, schilderijen, sieraden en andere handgemaakte dingen lagen. Ook zijn we in het bijbehorende Art Museum geweest waar 6 verdiepingen aan schilderijen en beelden stonden. Hier zou je wel uren kunnen lopen, want het is dan ook het grootste museum van Afrika.

Hierna gingen we naar de grote supermarkt waar de vrijwilligers hun (westerse) boodschappen kunnen doen. Aan de overkant lag één van de grote markten waar lokale mensen hun eten kopen en verkopen. Dit is echt met niets uit Nederland te vergelijken; het is mega druk, overal wordt je aangesproken en bekeken, overal waar je kijkt ligt eten en niet altijd even schoon (rauw vlees in de zon met vliegen, nee dankje) en je mag wel goede schoenen meenemen voor alle kuilen en gaten. Je merkt ook dat mensen hopen dat je geld uitgeeft, of dat nou met het kopen van eten is of met een oneerlijk verkooptrucje waarbij ze een poos achter je aan blijven lopen. Hier zou ik dan ook niet graag in mijn eentje naartoe gaan.

We hebben geluncht bij een wat beter restaurantje waar het eten gelukkig wel schoon wordt klaargemaakt. Hier heeft ook iemand een simkaartje voor ons geregeld wat nog een heel gedoe was.

Als laatst gingen we naar de maasai markt waar allerlei souveniertjes te koop zijn. Ook hier wil iedereen je maar al te graag in hun winkeltje (meer een volgepropt hokje) hebben.

Veel gezien, vooral heel veel mensen, maar ook een leuke eerste dag om te zien waar ik de komende weken zal zijn. Gelukkig is het bij het huis wel rustig, dus kun je daar bijkomen van de drukte.

Baadaye!

Nienke

Welkom!

Karibu!

Via hier zal ik jullie op de hoogte houden van mijn maand in Tanzania!

Ik zal 3 weken vrijwilligerswerk doen in het St Elizabeth ziekenhuis in Arusha. Hier hoop ik op het laboratorium te werken en bij verschillende afdelingen mee te kijken en mee te helpen waar dat kan. In de weekenden ben ik vrij en is er tijd om het mooie Tanzania te verkennen.

Na deze weken ga ik door naar Zanzibar voor een vakantie waar Rachel, mijn zusje, ook gezellig meegaat.

Er staat nu eerst een reis van ruim 18 uur op de planning, maar dat zal het zeker waard zijn. Morgen staan we als het goed is in Afrika!

Ik heb er heel veel zin in. Op deze manier kunnen jullieeen beetje meegenieten :)

Groetjes,

Nienke