Mambo!

De eerste volle werkweek zit erop. Maandag en dinsdag liep ik er wat tegenaan dat ik soms niet veel kon doen terwijl er genoeg werk is. Het woord ‘inwerken’ kennen ze niet. Veel moet je zelf vragen of afkijken bij een ander. Het kan ook komen doordat ze op het lab geen vrijwilligers gewend zijn. De meeste vrijwilligers komen namelijk als verpleegkundige of om les te geven op basisscholen. Het begin van de week was daarom ook wat eentonig met simpele dingen die ik de eerste week ook gedaan had, maar ik kon me tenminste nuttig maken. Later in de week merkte ok wel dat ze mij beter begonnen te kennen en tussendoor ook de tijd namen om dingen uit te leggen. Er kwam dus elke dag gelukkig een (klein) nieuw klusje bij.

Tussen de middag eet ik meestal mijn eigen eten voor het ziekenhuis langs de weg. Ze vinden het heel raar dat wij als Nederlanders vooral brood hebben als lunch. Op straat wordt ik veel aangesproken en mensen vragen ook snel om je nummer. Dat moet ik natuurlijk niet hebben. En er wordt ook vaak gevraagd of ik al getrouwd ben, wat hier blijkbaar echt een ding is.

1 keer per week krijgen we Swahili les bij het huis. Vooral voor simpele woordjes en zinnen om mensen te begroeten. Dat kunnen we dan de rest van de week gebruiken. Je merkt ook dat mensen het waarderen als je wat woorden Swahili kan.

Wel gek dat zo’n compleet andere stad al zo snel ‘gewoon’ lijkt als je er dagelijks doorheen komt. Ook de weg naar het ziekenhuis zit er al snel in, dus geen zorgen pa en ma; ik ben nog niet verdwaald hier in m’n eentje ?. Ook als de stroom uitvalt kijken we er niet eens meer van op, alleen is het wel elke keer weer vervelend en vaak net op het verkeerde moment.

Donderdagavond gingen we met de hele groep uit. Er is hier in de stad ook een plek waar vooral blanken naartoe gaan. De rest was hier ook al eerder geweest. Met 2 volle tuktuks die kant op, wat net een schuur leek als je aankwam. Ook de bar leek net een werkbank met wat flessen drank erop. Ze hadden wel hun best gedaan om het een beetje te versieren. En het was ook goed gezellig en leuk om een keer mee te maken.

Voor 10 jaar hadden we thuis een sponsorkindje, Happyness, waar we inmiddels een paar jaar niks meer van gehoord hebben. Nu was ik erachter gekomen dat ze precies in de wijk naast het huis woonde. Ik zou haar dus zo tegen het lijf kunnen lopen als ze hier nog steeds woont. Ik heb Sia gevraagd of zij haar zou kunnen vinden. Ik had niet een precies adres, maar wel een foto en de naam van haar basisschool waar Sia toen ook naartoe is gegaan om naar haar te vragen. Helaas woont ze niet meer in Arusha, maar is ze een paar jaar geleden verhuisd naar Moshi (2 uur hier vandaan). Wel heel jammer, want ik was anders heel dichtbij. Maar ook bijzonder om nu te lopen in de omgeving waar ze is opgegroeid toen ze ons brieven stuurde.

Nog maar 1 week te gaan hier in Arusha. De tijd gaat heel snel!