Dinsdag zou mijn eerste werkdag zijn in het St Elizabeth ziekenhuis. De supervisor van alle ziekenhuis studenten/vrijwilligers kwam ‘s morgens langs voor een introductie waar ik te horen kreeg dat ik naar een ander ziekenhuis zou gaan: Kaloleni hospital. Dit is een groter regionaal ziekenhuis met dus ook een wat groter lab. De supervisor nam me mee naar het ziekenhuis in de daladala (8 persoonsbusje waar ook 15 mensen in passen als het moet) wat hier het openbaar vervoer is.

Het Kaloleni ziekenhuis ziet er best prima uit, al weet ik niet hoe de andere ziekenhuizen hier eruit zien. Er is zelfs een binnentuintje. Hier moest ik een poosje wachten op de hoofddokter die achteraf geen tijd bleek te hebben. Ondertussen keken allemaal gezichten mijn kant op, want ik was duidelijk de enige blanke. Kleine kinderen willen je zelfs even aanraken of vragen om geld wat hun blijkbaar geleerd is te doen.

Woensdag, de volgende dag kon ik pas echt starten. Niet iedereen kan evengoed Engels, maar ze willen allemaal graag helpen. Het lab loopt wel een heel eindje achter vergeleken de Nederlandse ziekenhuizen (kun je wel zien op de foto’s), maar de basis testen kunnen ze wel zelf doen. Voor vandaag was het vooral meekijken met de Swahili sprekende mensen. Kleine dingetjes zoals uitslagen noteren en doorgeven of een bloedbuis in een machine zetten kon ik tenminste wel doen. Morgen kan ik hopelijk wat meer doen.

In het huis valt ook regelmatig de stroom uit, wat soms een halve dag kan duren. Dat kan wel lastig zijn als het rond 7 uur al helemaal donker is.

Kwa heri!